Nog maar even.

Ik schrijf dit aan de tafel in de huiskamer van mijn ouders. De laatste dagen is mijn moeder hard achteruit gegaan. Afgelopen zaterdag is de morfinepomp aangesloten. In de avond loopt er een pomp met slaapmiddel mee. Dit moet ervoor zorgen dat ze een rustige nachtrust heeft.
Na een onrustige zondag, de eerste volle dag van de morfinepomp is het steeds rustiger geworden. Van een pittige nog veeleisende moeder op vrijdag, is na een week niet veel meer over. Inmiddels lijkt het erop dat ze de mensen die aan haar bed komen nauwelijks nog herkend. 

Mijn broer en ik zijn afwisselend bij mijn vader om hem deze periode te ondersteunen. Op woensdag heeft mijn broer mij afgelost en nam ik afscheid van ma. Ik vertelde haar dat ik vrijdag weer terug zou zijn. Dit bracht toch een zeer emotionele reactie bij haar teweeg en de tranen stonden in haar ogen. Ondanks dat ze nauwelijks reageert, heeft ze dus alles echt nog wel in de gaten. Dit gaf mij wel een brok in mijn keel.

Woensdagavond thuis was voor mij lekker energie gevend. Even bij Josee, Luc en Sjef zijn. Bijpraten over de examens die Sjef al had gehad en die nog komen gaan. Met Luc over zijn zoektocht naar een nieuwe studie. En met Josee over van alles en hoe het is om straks mijn moeder te moeten missen.
Op donderdag de tuin in gegaan en het gras gemaaid. Normaal niet mijn meest favoriete bezigheid, maar nu heerlijk rustgevend. Leuk te zien dat de rododendron in bloei staat. Dat er weer padden voor de grasmaaier uitspringen en dat het zelfs de (uitgeroeide) hop weer is gelukt de kop op de steken. Vroeg in de middag kreeg ik een telefoontje van mijn broer, dat het toch wel erg slecht ging met ma. De pols was erg zwak. Met Josee overlegd en besloten naar het westen te gaan. Onderweg bleek dat de situatie zich alweer had gestabiliseerd en dat er van direct overlijden nog geen sprake was. Na een bezoek aan pa en ma, bij mijn schoonouders overnacht.

Veel gereis en een onzekere toestand. Pittig maar ook heel mooi dat we dit samen met pa en ma op deze manier doormaken. We hebben veel steun aan elkaar en aan de familie. Het is erg prettig te zien hoe mijn vader de zaken regelt en hoe hij zijn eigen potje kookt. Het is ook erg mooi om te zien wat de thuiszorg, de vrijwilligers van de palliatieve zorg en de huisarts allemaal doen voor mijn vader en moeder. Diepe buiging voor de zorgvuldigheid en de liefde waarmee zij hun diensten verlenen.

De reacties op mijn werk zijn ook hartverwarmend. Probleemloos pakken collega's de zaken op zodat ik mij kan richten op het ondersteunen van de familie. Bij tijd en wijle ontvang ik opbeurende SMS of e-mail berichten. Dit helpt mij deze periode door te komen.

We weten hoe dit eindigt, maar wanneer is een grote onzekerheid. Elke ademhaling kan de laatste zijn. Wanneer de ademhaling even stokt, richt ik mij op en kijk even naar haar.
Alles wat ik nog kan doen is af en toe een wattenstaafje met vocht aanreiken. En afwachten…