En dan is het toch zover. Verleden week vrijdag afscheid
genomen van ma. Ze is die dag gecremeerd.
De twee weken ervoor bevond ik mij in een soort koker,
afgesloten van de buitenwereld. Vrijwel alleen bezig met het gezin, mijn broer,
mijn vader en mijn moeder.
Het was een pittig en moeilijk proces.
Ma, die tot voor kort nog allerlei dingen wilde bereiken,
zoals uit bed komen en op het balkon zitten in de zon, zag ik steeds verder
wegglijden. Van gesprekken, tot alleen een oogopslag tot vrijwel geen reactie.
Van een vrouw die met hulp allerlei zaken zelf nog wilde regelen tot iemand die
in haar luier moest plassen.
Ik zal die laatste week niet snel vergeten. Hoe we toch
samen contact hadden, door hand in hand te zitten op dinsdagavond. Glimlachend
naar elkaar kijkend, jij met je breekbare oogopslag. Hoe ik je dinsdag samen
met Edward nog een keer op de postoel heb geholpen, waardoor je onrust afnam en
je kalm de nacht in gleed. Hoe ik je
mond bevochtigde met het wattenstaafje. Vrijdag zoog je hier nog op, zaterdag
was ook de zuigreactie verdwenen.
Die zaterdagavond ben ik terug naar Assen gegaan om weer
even bij Josee, Luc en Sjef te zijn. Op zondag werd ik door Edward gebeld dat
ma was overleden. Ik wist dat het eraan zat te komen, maar ik schrok toch en
schoot vol. Ik ben toen direct naar Naaldwijk gereden. Ter hoogte van Zwolle en
Nunspeet kwam ik in een vreselijk noodweer terecht. De hemel huilde met mij
mee.
De week voorafgaande aan de crematie was er een van zaken
regelen en pa begeleiden. Het is mooi te zien hoe pa allerlei zaken oppakt. Dit
geeft vertrouwen voor de toekomst.
We hebben de zaken in goede harmonie samen geregeld. Dit
heeft de toch al goede band tussen ons allen maar verstevigd. Mooi dat we dit
samen met nicht Annette konden doen, die voor de Dela dit soort zaken regelt.
Het condoleren, de plechtigheid op vrijdag en het begeleiden
van ma naar de plek van crematie was een troostrijk proces.
Het was geweldig te zien dat veel familie, vrienden en
bekenden er waren om ons te ondersteunen. Ook de vele lieve berichten van
vrienden en collega’s waren een geweldige steun voor mij de afgelopen weken.
Bedankt.
En nu de zaken weer oppakken. Net weer een halve week
gewerkt, maar ik merk dat ik aardig stuk zit. Het hakt er stevig in zo’n proces.
Ik heb de afgelopen week zaken ook veel meer gerelativeerd.
Wat is er nu echt belangrijk?
Ik moet hier wel weer een goede balans vinden. Niet alles
kapot relativeren. Maar dat komt wel weer. Stapje voor stapje weer opklimmen.
Ik denk ook vaak aan mijn vader, die nu alleen thuis zit. Ik
bel hem regelmatig en het is goed te horen waar hij allemaal mee bezig is.
Gelukkig heeft hij een heleboel familie en goede vrienden in de buurt. Die
zullen hem helpen zodat ook hij stapje voor stapje weer op kan klimmen.
Reacties
Een reactie posten